Υβριδικό αφήγημα με υποδειγματική οικονομία και πυκνότητα λόγου· η αναστήλωση του πατρογονικού σπιτιού είναι απλώς η αφορμή για να διατυπωθούν σκέψεις και παρατηρήσεις, όχι μόνο για το σπίτι καθεαυτό αλλά και για τα παιδικά χρόνια της αφηγηματικής φωνής, για τον γενέθλιο τόπο, για τον τωρινό εαυτό, όπως και για να «καρφωθούν» στο κείμενο αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία.

Συνεχίζοντας την εξελικτική της πορεία, η συνεχώς ανερχόμενη ποιήτρια και πεζογράφος Κατερίνα Χανδρινού καταθέτει ένα αφήγημα, το Κόρκυρα (δηλαδή Κέρκυρα), το οποίο βυθίζεται σε ποιητικές δεξαμενές, σε ποιητικές φαντασιώσεις αλλά και σε πεζογραφικά δεδομένα, έτσι ώστε η πλήρης εικόνα του να έχει παράλληλα διττό χαρακτήρα. Τι πραγματεύεται η αφηγήτρια στο συγκεκριμένο πόνημα, θα αναρωτηθεί κανείς, βλέποντάς τη να λειτουργεί με μια μείξη ειδών λόγου, λογοτεχνίας εν προκειμένω; Τίποτα περισσότερο από μια ιστορία (ίσως βιωματική), που από μόνη της έχει τεράστια σημασία, καθώς η απόφαση είναι να ανακαινιστεί το πατρικό σπίτι, το οποίο βρίσκεται υπό κατάρρευση, στο γενέθλιο νησί.

Η Κόρκυρα είναι ένα υβριδικό ημερολόγιο, ποιητικό και πεζό ταυτόχρονα, που διανθίζεται με πλήθος διακειμενικών αναφορών, αποσπάσματα ποιημάτων και τραγουδιών, και στο οποίο κυριαρχεί η αίσθηση του βιογραφικού αποτυπώματος. Χωρισμένη σε τρία μέρη, η Κόρκυρα συγκινεί αβίαστα. Το -φαινομενικά- προσωπικό βίωμα της αφηγήτριας αποτελεί εν τέλει απλώς την ατομική εκδοχή ενός βιώματος που αρκετοί μοιραζόμαστε, και που η Χανδρινού μάς δίνει το λεξιλόγιο για να το εκφράσουμε, επικεντρώνει το βλέμμα σε μια ξεχασμένη λεπτομέρεια, παραγγέλνει ακόμα μια τρίλιτρη μπύρα κάτω από τον παχύ ίσκιο στην πλατεία. 

Η Κατερίνα Χανδρινού γράφει ένα αφήγημα που παρά το μικρό του μέγεθος (εγχειρίδιο πράγματι) ανοίγει περισσότερους ορίζοντες από αυτόν που ο (εν μέρει παραπλανητικός) τίτλος του αφήνει να καταλάβει ένας ανυποψίαστος αναγνώστης. Δεν πρόκειται για περιπλάνηση στο νησί της Κέρκυρας ούτε περιλαμβάνει οδηγίες προς τους επισκέπτες. Άλλωστε η επιθεματική προσδιοριστική λέξη συνοριακό στο εγχειρίδιο του υπότιτλου πρέπει να προϊδεάσει για κάτι διαφορετικό. Η Κατερίνα Χανδρινού γράφει ένα κείμενο προσωπικής εσωτερικής καύσης, που αφορά κάτω από αυτή την οπτική την ίδια, ωστόσο αφήνει ανοιχτά παράθυρα για την εισχώρηση στον κόσμο της – κοινή άλλωστε ανθρώπινη συνθήκη οι οικείοι τόποι  που επιμένουν να προσκαλούν σε επώδυνες επιστροφές. Απαραίτητη προϋπόθεση, φυσικά,  να διαβείς το σύνορο.

Στην Κόρκυρα τα πράγματα λένε ιστορίες (ο δίσκος σερβιρίσματος, η ψηστιέρα, οι ρόζοι στο ξύλο – «μικρή και ξαπλωμένη στο ντιβάνι, φτιάχνω ιστορίες με τους ρόζους των ξύλινων ταβανιών. Οι ρόζοι είναι τα κεφάλια των οικογενειών που παίζουν στις ιστορίες»), οι μήνες προσωποποιούνται, αντικείμενα γίνονται ευρήματα μιας προσωπικής αρχαιολογίας (το χτένι του πατέρα), τριγυρνούν νυχτερίδες, ή ποντίκια που έχουν γίνει αρουραίοι και γάτες που ’χουν γίνει τίγρεις από τα αμάζευτα σκουπίδια στην Κέρκυρα, κερκυραϊκές λέξεις αραδιάζονται εν είδει μικρού αναθηματικού γλωσσάριου [...]

Συγκίνηση προκαλεί σ᾽ εμάς τους παλαιότερους η επανεκκίνηση του ιστορικού οίκου Κείμενα που με περίσσιο μεράκι διηύθυνε ο αείμνηστος Φίλιππος Βλάχος. Ο γιος του, ο Φοίβος Βλάχος, αποφασίζει να συνεχίσει την παράδοση αλλά με το δικό του ύφος και τον προσωπικό του τόνο. Πρώτο προϊόν αυτής της ευπρόσδεκτης κίνησης το υβριδικό καλομονταρισμενο (και ως φαίνεται το μοντάζ γίνεται εκ νέου χρήσιμη και τελεσφόρα τεχνική) αφήγημα Κόρκυρα της Κατερίνας Χανδρινού. Στις 100 σελίδες του αφηγήματος συναντάμε μνήμες και θραύσματα από τον Μίλτο Σαχτούρη και Εντουάρ Λεβέ, από τον Τζίμι Χέντριξ και τον Μανόλη Ρασούλη, από τον Σταύρο Τσιώλη και τον Αργύρη Μπακιρτζή. 

Ενα μικρό πεζογράφημα, με φαινομενικό θέμα την ανακαίνιση του πατρογονικού σπιτιού στην Κέρκυρα, γίνεται η αφορμή για μια κατάθεση κειμένου που υπερβαίνει κατά πολύ τη συμβατική φόρμα και μορφή μιας νουβέλας. Το βιβλίο της Κατερίνας Χανδρινού, μιας ξεχωριστής περίπτωσης δημιουργού, που είναι σε μια αχαρτογράφητη περιοχή ποίησης, πεζού, ημερολογίου, χρονικού και θραυσματικού συνειρμού, εγκαινίασε τις εκδόσεις Κείμενα, που συνεχίζουν και ανανεώνουν τον ιστορικό τίτλο. Η Κόρκυρα είναι ένα πεζογράφημα με μεγάλη οικονομία και υψηλή πυκνότητα. Απόλαυσα τον τρόπο της, το πόσο βαθιά ανασκαλεύει τη γενεσιουργό μήτρα της γλώσσας, την ελευθερία να οργανώσει σε μια όμορφη αφήγηση το θραύσμα, τον αυθορμητισμό, την παραπομπή, την επιθυμία, τον αυτοσαρκασμό και την ελευθερία του αισθήματος.

Ένα ακόμα βιβλίο από τους νεότερους που τολμούν. Η Κατερίνα Χανδρινού είναι ποιήτρια αλλά με την Κόρκυρα (Κέρκυρα) καταθέτει ένα πεζογραφικό βιβλίο, όπου η ποίηση αθέατη ενυπάρχει κάτω από τις λέξεις. [...] Η αφήγηση είναι γεμάτη προσωπικές αναφορές αλλά κυριαρχεί το αίσθημα: της νοσταλγίας, της αμφιθυμίας, της ενοχής και της απόλαυσης τού να είσαι μακριά από αυτό που ήταν η ζωή σου. Μικρά κείμενα αποτελούν το κομπολόι της ιστορίας σε ένα εναλλασσόμενο ρυθμό, με διακριτό ύφος, δομή που υπακούει περισσότερο σε κάποιον προσωπικό ποιητικό κώδικα και ίσως πάνω από όλα κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Η Χανδρινού μετατρέπει ένα υβριδικό ημερολόγιο σε αθέατο ποίημα, κερδίζοντας ένα δύσκολο στοίχημα.