[...] Δεν έχω την κριτική στο μυαλό μου όταν γράφω· ούτε θέλω αλλά νομίζω ούτε και μπορώ. Κι αν κάπου λογοδοτώ, είναι κυρίως σε νεκρούς. Βολικό, θα μου πεις -ίσως. Όταν όμως και εφ’ όσον έρθει η κριτική, είναι τιμή, την ακούω, με ενδιαφέρει, με βάζει σε σκέψεις, μπορεί να με μετατοπίσει, τη χρειάζομαι. Και εννοώ την αυστηρή, τη ζόρικη. Το δόρυ να έχει αιχμή. Η κριτική ενός «αδαούς» με αφορά εξ ίσου με τη γνώμη ενός καθιερωμένου κριτικού. [...]
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.